güneş hiç bu kadar yakmamıştı gözlerimi
rüzgar böylesine sert değildi hiç
önümü görememek değil de
düşeceğim yeri bilememek bana koyan
bir anlatır bir susar artık sardunyalar
onların da tadı yok ne zamandır
dizlerimi karnıma çekerim gün boyu
etime batar artık dört duvar
daha fazla nefes
ve daha
ve dahası

ve ben işte tam burada
yenilmişken gün ışığına
ve indirmişken gardımı sana
hâlâ sıkmaktayım tahta kılıcımı
hâlâ…
…

görsen,
adın geçtiğinde nasıl düşüyor omuzlarım
nasıl değişiyor yüzümdeki ifade
durgunlaşıyorum

görsen,
sende dinleniyorum en hantallığımda
koyunca başımı yüreğine
görsen nasıl dinginleşiyor hayatım bir anda

görsen,
sen gülünce bana
cennetler oluşuyor kendiliğinden dünyamda
görsen,
yaratan ne lütuflar bahşediyor varlığınla bana
..

seni düşünüyorum
ve her düşünüşümde
biraz daha düşüyorum dizlerimin üstüne
ve başımı göğe çevirip
yaradana sığınıyorum
sen yerine
…

yüreğimin kıpırtılarını artık duymamazlıktan gelemiyorum
sabitleyip gözlerimi duvarlara
yüzünü seyrediyorum saatler boyu
ve serabını sen yerine koyup
mutlanıyorum duvarlar her üstüme gelişinde

mutluluğum olmanı dilerken
felaketim olmaya gidiyorsun
göğsüme bir yumruk gibi oturmuş yokluğun
her çırpınışımda biraz daha acıtıyorsun canımı

aklımdan bir türlü çıkartamadığım yüzün
ter oluyor kabuslardan uyandığımda
benliğim seninle dolu yaşıyorum
aslında
felaketimi mutluluğum sanarak
…