küçüğüm
kücücüksün
tutarsam kırılır
kayar gidersin avuçlarımdan
yapamam hiç bir şey
dokunamam
incinirsin
yanar canın
sana her bakışımda
dayanamam
açsam gökyüzünü
gitsek seninle en tepeye
korkarsın
korkarım kayarsın da ellerimden
düşersin diye
dayanamam
küçüğüm
küçücüksün
anlatsam sana bildiklerimi
kaçarsın
kaçarsın da tutamam seni
anlayamazsın beni
anlatamam
…
sen uyurken oluyor ne oluyorsa
ellerim kayıyor yanaklarında
dokunuyorum korkarak
korkarak ki uyanırsın
toz olur giderim diye
pencerenden
uzanıveriyorum yanına
gülümsüyorum
belli belirsiz nefes alışın
gülümsetiyor beni
seyrediyorum seni
gücüm yetene sabah olup ta
güneş beni alana kadar
dokunuyorum yanaklarına
dudaklarına
öpüyorum hafifçe
sen farketmesen de
biri var sana uyanan her yeni gecede
…
farkında mısın
hayatımda neleri berbat ettiğinin
sana döndüğüm her anda
etrafımda olanları
nasıl da öldürdüğünün
elimi ayağımı kesen
gözlerimi neme boğan
rüyalarımı hapseden
düşüncelerimi kendinden geçiren
varlığının
ve bunun varlığımı ne hale getirdiğinin farkında mısın
ölüyorum
öldürüyorum şimdi de
ellerimdeki cesetlerimi sayamazken ben
sen ruhumda açtığın yaranın farkında mısın
ölüyorum diyorum
ölüyorum
…
yitik bir duygu
çok yakınımda, çok yakınında
kırılmış bir kalp
onarılamayacak bir hayal oyuncağı
hüzünlü saatlere esir
küçücük bir mutluluk
şimdi senden bana kalan
tuttuğum, tutunduğum her şey
inandığım
toz bulutlarının içinde gittikçe uzaklaşırken benden
diliyorum ki şimdi
bu olmamalı tutunduğum, inandığım
sonra bakıyorum ki elimde kalanlara
çok yalnızmışım çok
biz gizemin içinde
büyümesini beklediğim çiçeklerim
meğer hep güneş diye
karanlığa sığınmışlar umutla
bilmeden, göremeden
anlamamışlar
şimdi kalbimin ortasındaki bu kocaman delik
sızlıyor
sen aklımda her geldiğinde
adın olur olmaz telaffuz edildiğinde
koyuyorum elimi göğsümün üstüne
duymasınlar hıçkırıklarını diye
utanırım, söyleyemem ya
anlamasınlar diye
çok yalnızmışım çok
…
işte böyle başlamıştı
ben mutlu sen umutlu
bekledik birşeyleri
olurlar elbet diye
işin bu kısmı benlik aslında
hala beklemekte olan benim
sen bahar gibi gelip geçti sandın
oysa ki ben hep bahardaydım
anlatamadım
şimdi elimde kalan yarım düşlerimle
yürüyorum
ardım soğuk, ardım kanlı
önüm soğuk, önüm kanlı
yollar götürür beni
nasılsa…
zamanın birinde
ben yeterken birçok şeye
gözlerim yeterken görmeye
sahipken ulaşabildiğim her şeye
nasıl oldu da sende buldum kendimi
nasıl oldu da düştüm böylece sırtımın üstüne
elim uzanırken önümdekilere
nasıl oluyor da yeniliyorum şimdi ellerine
nasıl oluyor da dokunamıyorum şimdi yüzüne
yenmişken her şeyi
nasıl oluyor da kılıcım işlemiyor sana
nasıl oluyor da düşüveriyor gardım karşında
nasıl oluyor
gücüm yetmiyor
elimi uzatıp ta sana dokunmaya
saçlarına, ellerine
kokunla sarhoş olurken
gücüm yetmiyor sana aşktan bahsetmeye
küsersin diye ödüm kopuyor
olur da kaçıverir ağzımdan olmadık bir söz
bakmazsın yüzüme
anlatmazsın bana heyecanlı heyecanlı birşeyler
korkuyorum
gider de gelmezsin diye
bulamıyorum çarelerimi
sen kayıp giderken öylece
ben dokunamıyorum bile sana
gücüm yetmiyor
tutup ta sana sıkıca sarılmaya
bırakmam, ölürüm
ama gücüm yetmiyor
gözlerine bakıp ta anlatmaya
of…
çimenden daha yeşil
içinde olduğum
ve göklerden daha mavi
usulca, sessizce artan heyecan
hissettiğim
kapısız odalarda gibiyim
anlatamıyorum
rüzgarları kokun zannederek
pencereye koşuyorum
göklere çevirip
gözlerini getiriyorum aklıma
çimenden daha yeşil
içinde olduğum
ve göklerden daha mavi
anlatamıyorum